Jamie 1 jaar weg

Eigenlijk had ik dit twee weken geleden (6 mei) willen schrijven maar omdat ik ontzettend ziek was heb ik het even uitgesteld. Ik weet nog heel goed dat ik vorig jaar naar boven liep om een douche te pakken. Ik liep rustig naar boven, zoals ik altijd doe, en zag Jamie in de gang liggen. Hij lag op zijn zij en er zat geen beweging in. Ik ben naar beneden gestormd om mijn telefoon te pakken en heb mijn moeder gebeld en daarna mijn tante. Tegelijkertijd ben ik terug naar boven gerend en ben ik naast mijn mannetje gaan zitten.

Het kon toch niet? Mijn allerliefste Jamie lag doodstil in de gang, op zijn zij. Ik heb hem nog nooit zo zien liggen dus ik wist het al. Hij is er niet meer. Terwijl ik op mijn moeder en tante wacht racen de gedachtes door mijn hoofd. Wat is er gebeurd? Hoe kan dit gebeuren? Waarom Jamie?

Mijn moeder is ondertussen aangekomen en probeerde mij te troosten maar dat wilde ik niet. Mijn gedachtes gingen verder: Dit is toch niet waar? Hij is alleen ziek, toch? Jamie kan toch niet dood zijn? En toen: Hoe lang ligt hij hier al alleen? Hoe lang heeft mijn mannetjes alleen gezeten totdat ik hem vond?

Op dat moment ben ik bijna hysterisch en mijn moeder probeerde mij nog steeds te troosten maar ik kon dat niet aan en blijf maar zeggen dat het Jamie was. Want dat kon toch niet waar zijn? Jamie, die over een maand pas 8 zou worden, lag dood in mijn gang. Helemaal alleen.

Mijn tante is ondertussen ook gearriveerd en vertelde mij wat ik allang wist: Jamie is dood...

Nog steeds kan ik het niet geloven. Het is nu een jaar geleden dat Jamie er niet meer is en nog steeds verwacht ik dat hij bij mij op de bank komt liggen. Dat hij achter op de bank zit en aan mijn haren gaat eten. Of dat ik hem hoor mauwen omdat hij aandacht wil.

Jamie is er niet meer. Als ik naar mijn badkamer loop of naar mijn slaapkamer zie ik hem nog steeds liggen op de plek waar ik hem gevonden heb. Het is mijn ergste herinnering aan hem maar ik krijg het beeld niet uit mijn hoofd. Gelukkig heb ik ook, eindelijk, ook dagen dat ik hem niet zie liggen maar ik mis hem elke dag nog steeds ontzettend veel.

Gelukkig heb ik Paddy, Tiny en Sherry nog die mij door elke dag heen helpen en daar ben ik ontzettend blij mee. Mijn mannetjes zijn mijn alles en zonder hun had ik mij geen raad geweten tijdens deze moeilijke periode. 

Laat een reactie achter